เรื่องสั้น ความรักไม่กล้าพูด

ข้อมูลเบื้องต้น

บุ้งเด็กนักเรียนเข้าเรียนสายคอมเพื่อที่จะได้เอาไปต่อ
ยอดในการเป็นโปรแกรมเมอร์แบบที่เขาใฝ่ฝันที่จะเป็นในวัยเด็กของเขาที่เขาเป็นชอบแกะงัดแงะชิ้นส่วนคอมและชอบเทคโนโลยี 
ในห้องเรียนของเขาเกือบจะไม่มีผู้ชายทำไมน่ะหรอก็สายนี้ผู้ชายเขาไม่ค่อยชอบเรียนอยู่แล้ว 
เขามีเพื่อนผู้ชายอยู่สองคน
ไอ้คนที่ดูท่าทางลึกลับหัวคิดเป็นการเป็นงานเข้ากับสังคมน้อยพูดน้อยไม่ค่อยเปิดเผยตัวคนนี้เนี้ยมันชื่อ
----- "เบล"------
ส่วนที่นั่งเล่นเกมอยู่ข้างๆมันเนี้ยชื่อ
-----"เก็ท"------
ไอเนี้ยชอบเล่นเกม  เล่นไรก็เก่งไปหมดทำไรก็เก่งไปหมดจะเก่งทุกอย่างเลยมั้งจนไอ้บุ้งเนี้ยต้องท้อแท้ใจเลยเหละ

ทั้งสามคนเป็นเพื่อนสนิทกันคุยได้ทุกเรื่องบ้าบอพอๆกัน
เพื่อนผู้หญิงในห้องก็สนิทเช่นกันกับไอ้บุ้งและอีกสองคน
แต่.............จะมีอยู่คนนึ่งไอ้บุ้งเนี้ยมันชอบเขาเป็นอย่างมากและมากที่สุดมันมองแล้วก็คิดว่าก็คิดในใจว่า
"คนเชี้*ไรน่ารักชิบหาย"
แต่ประเด็นไม่ได้อยู่ตรงนั้นว่ามันชอบหรือไม่ชอบประเด็นมันอยู่ตรงที่ว่า  
•••••• ตัวมันไม่กล้าบอกชอบเขา •••••
มันก็เลยใช้ชีวิตร่วมกันกับเพื่อนในห้องและก็คนที่มันแอบชอบมาตลอดโดยมันจะทำตัวไม่ให้ใครจับได้ว่ามันแอบชอบใครอยู่และไม่ให้คนๆนั้นรู้ตัว 
ไม่ว่าไอ้บุ้งมันจะไปเที่ยวกับเพื่อนและได้นั่งมอไซค์กับคนที่ชอบหรือได้นั่งกับคนที่ชอบเวลากินข้าวแม้กระทั้งเวลานั่งเรียนมันก็จะมองด้วยสายตาที่ปลื้มปริ่ม
แต่พอเขามองมาตาสบตามันดันไม่สู้หน้าเขาส้ะงั้น
******เฮ้อ!!******
แล้วงี้เขาจะว่าชอบได้ไงว่ะ
จนกระทั้งมาถึงวันที่จบการศึกษาทุกคนมาพร้อมหน้าพร้อมตากันรับเกียรติบัตรแต่งหน้าแต่งตัวอย่างสวยงาม
หลังจากเสร็จพิธี  ก็เป็นธรรมดาที่ทุกคนมักจะต้องออกมาถ่ายรูปเพื่อเก็บเป็นความทรงจำดีๆ
แตกต่างกับไอ้บุ้งแม้กระทั้งคนจะถ่ายรูปด้วยก็ไม่มีสักคนอย่าพูดเรื่องการให้ของเลยน่าเศร้าที่บุ้งไม่มีแม้แต่อย่างเดียวบนตัวเขา
!!!แต่ทว่า!!!
เขาเห็นหญิงสาวที่เขาชอบเดินเข้ามาบุ้งรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก บุ้งลุกขึ้นหันหลังแล้วพยายามจะเดินหนี  แต่แล้วเขาก็ได้ยินเสียงมาจากทางด้านหลังที่ตะโกนมาผ่านเสียงฝูงชนที่ดังกึกก้อง
"นี่จะไปไหนอ่ะไม่มีของให้เราหน่อยหรอ เราอยากถ่ายรูปกับนายอ่ะ แล้วเราก็มีของให้นายด้วยน่ะ"
-- เสียงของหญิงสาวตะโกนมา --
บุ้งทำเป็นไม่สนใจ แต่ในใจลึกๆก็อยากหันไปแต่ก็เขินจนทำอะไรไม่ถูก
"เรารู้น่ะว่านายชอบเราอ่ะ"
"รู้มานานแล้ว  เราก็ชอบนายเหมือนกัน"
"เป็นแฟนกันม้ายยยยยยยยย"
-- หญิงสาวเอามือป้องปากและตะโกนอย่างสุดเสียงที่มี --
บุ้งได้ยินอย่างงั้นก็หันกลับไปพร้อมกับใบหน้าที่รู้สึกปลื้มปริมใจอย่างบอกไม่ถูก พร้อมกับยิ้มออกมาและบอกกับเธอคนนั้นว่า !!!
"รู้แล้วไม่บอกว่ะ เรารอแกนานแล้วน่ะเว้ย"
"ที่บอกว่าเป็นแฟนอ่ะ ไม่เป็นหรอกน่ะ"
"เราอยากเป็นคนในใจเธอมากว่า 5555"
-- ชายหนุ่มมือป้องปากและตะโกนออกไป --
"เหวะนำ้เน่าว่ะ"(ยิ้มปลื้มปริม`)
"แต่ชอบน่ะ" ( ตะโกนออกไป `)
////-/////
-- หญิงสาวทำหน้าตาเขิน --
ทั้งคู่มองตากันจากระยะไกลและยิ้มให้กันด้วยความเขินอายท่ามกลามฝูงชนที่เดินไปมาในวันปัจฉิม

จบ.